De successen die de moderne geneeskunde in de laatste honderd jaar heeft geboekt, zijn van groot belang voor het leven van de mens, omdat er nu instrumenten beschikbaar zijn die hem kunnen helpen om zich doeltreffend te redden uit de grote zee van ziekten.

De organisatie van kennis, het bewustzijn op het gebied van openbare hygiëne, de opleidingen in de gezondheidszorg en het uitgebreide gebruik dat de geneeskunde maakt van wetenschappelijke ontdekkingen uit andere takken van de wetenschap, zoals scheikunde en natuurkunde, zijn belangrijke factoren die hebben gezorgd voor een duidelijke kwalitatieve sprong voorwaarts in vergelijking met de duistere medische praktijken uit het verleden.

De snelle ontwikkeling van de farmacologie en de ontwikkeling van operatietechnieken en geraffineerde diagnostische instrumenten vloeien voort uit een groeiende wetenschappelijke wereld die solide bases heeft geleverd voor het behalen van resultaten die het gemiddelde gezondheidsniveau van de wereldwijde gemeenschap enorm hebben verbeterd.

Als een tijdreiziger uit de negentiende eeuw de vooruitgang zou kunnen zien die in deze tijd is bereikt, zou hij positief verbaasd zijn over de huidige toestand van de volksgezondheid. Maar dat wat voor eerdere generaties een punt van aankomst is, kan niet dezelfde betekenis hebben voor iemand die te maken heeft met de huidige medische problemen.
Met andere woorden: het bereikte gezondheidsniveau, dat nooit stabiel of voorspelbaar is, moet continu worden verbeterd in de richting van een hogere en meer bevredigende mate van welzijn die alleen kan worden bereikt met constante aandacht en constante inspanning om fouten en vertekeningen te voorkomen, om misbruik tegen te gaan en om nieuwe oplossingen te bedenken.

Deze aspecten zijn des te urgenter omdat er sinds enkele jaren van meer kanten sprake is van een patstelling in de geneeskunde. Deze zit te veel vast in achterhaalde opvattingen en is niet in staat innovatieve concepten te bieden om de bases van de medische kennis een nieuwe fundering te geven.

Er is dringend nieuwe kracht nodig om een verstikkend theoretisch apparaat, waarvan de filosofische en praktische grondslagen, evenals de onderzoeksgrondslagen, niet gelijk op lijken te gaan met de tijd, nieuw leven in te blazen en te versterken.
In de geavanceerde en veeleisende maatschappij waarin wij leven, volstaat het niet langer om een ziekte, voor een bepaalde tijd, onder controle te houden met behulp van alleen de kennis van natuurkunde en scheikunde.

In onze samenleving is steeds sterker sprake van de noodzaak om behandelingen te zoeken en te gebruiken die rekening houden met de totaliteit en de diepgewortelde duurzaamheid van een mens, met een gezondheidseconomie die veel ademruimte krijgt en geschikt is om de chronische en degeneratieve ziekten aan te pakken die met de huidige, particularistische, nauwe en verouderde genezingssystemen niet kunnen worden aangepakt.

In de laatste eeuw is er in de geneeskunde sprake geweest van een overgang van de overheersing van sthenische pathologieën, ziekten bij jonge mensen, naar asthenische pathologieën, die voorkomen bij oudere patiënten. De belangrijke aspecten van wetenschappelijke en sociale aard die deze verandering met zich mee heeft gebracht, hebben niet geleid tot een parallelle bewustwording in de geneeskunde waardoor de theoretische grenzen van een ziekte kunnen worden verlegd.
Er is daarentegen de voorkeur aan gegeven om de gevolgen van een overdreven sectorale zienswijze met te grote tijdsbeperkingen blind te negeren.